Holy Shit
De Nwe Tijd

17.12.2021 in c o r s o     

THEATEROPDRACHT 2: ANALYSE 

Theatermaker Suzanne Grotenhuis verdwaalde 2 jaar geleden op het grootste theaterfestival ter wereld: het Edinburgh Fringe Festival. Ze raakte letterlijk en figuurlijk de weg kwijt. Met Holy Shit brengt ze een pakkende monoloog over vallen en weer opstaan, blijven doorgaan tot het licht echt uit gaat. Mogen we in deze drukke tijden nog even tijd nemen?

1 Ken je het theatergezelschap? Welk soort stukken brengt het? Welk imago/profiel heeft het? Wie is de regisseur?

In Holy Shit brengt Suzanne Grotenhuis een monoloog die ze zelf geschreven heeft, onder de naam van haar vaste theatergezelschap De Nwe Tijd. Ik zag al enkele theaterstukken van het gezelschap als geheel en ook Grotenhuis haar vorige monoloog Zwarte Woud forever. Daarin toonde ze al dat ze prachtig kan vertellen, een pakkend verhaal kan brengen vol emoties met toch ook heel wat humor. Ik ben grote fan. Daarom twijfelde ik ook geen seconde toen ik zag dat zij een nieuwe voorstelling speelde.

De Nwe Tijd is ontstaan in 2015 en staat onder de artistieke leiding van Freek Vielen, Rebecca De Wit en Suzanne Grotenhuis. Zij erfden in 2015 het gezelschap deTijd van Lucas Vandervorst en doen er sindsdien hun eigen ding mee. Ze brengen hedendaags persoonlijk teksttheater, gecombineerd met humor en poëzie. (De Nwe Tijd, 2016)

Op hun website omschrijven ze zelf perfect wat ze juist brengen, wat ze doen met hun voorstellingen en met het publiek. Zo heb ik het ook al mogen ervaren, daarom citeer ik hen hier graag:

"Theater is voor ons in eerste instantie een plek. Een plek waar het rationele emotioneel wordt en emoties inzichtelijk. Een plek waar je als publiek kunt denken: "ik begrijp het". Met alle euforie en tristesse die daarmee gepaard kunnen gaan." (De Nwe Tijd, 2016)

Holy Shit is een korte, sprekende titel. In eerste instantie geeft deze titel niet zo veel prijs. Het klinkt wel heftig en roept een zeker gevoel van verbazing op. Pas wanneer je de voorstelling gezien hebt, krijgt de titel echt betekenis en dan dekt het de lading goed.

Het gaat om het gevoel van 'Hoe is het nu in godsnaam zover kunnen komen met mij? Waarom ben ik hier beland? Was het echt nodig om zo ver over mijn grenzen te gaan?' Grotenhuis blikt in haar voorstelling terug op een heel heftige periode uit haar leven. De titel Holy Shit - wat was dat toch allemaal, gelukkig gaat het nu beter - past perfect.

3 Waar gaat het stuk over?

Enkele jaren geleden had Grotenhuis een erg moeilijke periode. Haar grootmoeder was net overleden, ze kreeg verschillende miskramen... Dat allemaal vlak voor ze een maand lang alleen naar Schotland zou trekken voor het theaterfestival. Ze vroeg verschillende mensen om raad. Zou ze niet beter thuis blijven en gewoon pauze nemen om terug tot zichzelf te komen? Iedereen, zowel vrienden als therapeuten, vonden het een goed idee dat ze toch naar Schotland zou gaan om haar gedachten te verzetten. Ze vertrok. Dat bleek achteraf gezien een slechte keuze, want wat volgde was een zware crash.

Holy Shit geeft stevige kritiek op onze maatschappij, hoe we allemaal doorrazen aan 150 km per uur, blijven opkrabbelen en proberen te volgen. Hoe we elkaar aanmoedigen om na een crash of nog in volle rouw zo snel mogelijk onszelf te herpakken en sterk te zijn. Terwijl dat af en toe gewoon echt (nog) niet gaat.

Deze voorstelling durft zware thema's en taboes in de kijker te zetten. Burn-outs, verlies, miskramen ... en ons gebrek aan empathie om daar als maatschappij op een goede manier mee om te gaan.

4 Moet je die thematiek zelf achterhalen of wordt de boodschap expliciet verwoord?

De thematiek in van deze voorstelling wordt erg expliciet gebracht. Suzanne Grotenhuis vertelt haar persoonlijke, oprechte verhaal in een monoloog, gericht naar het publiek. Ze windt er geen doekjes om. Grotenhuis slaagt erin een aantal beelden op te roepen die zo concreet en levensecht zijn dat je een krop in je keel krijgt. Zo vertelt ze over het met moment dat ze de douchekraan opendraait en vervolgens niet anders kan dan naakt in een bolletje op de koude tegelvloer gaan liggen, minutenlang. Die kwetsbaarheid, het verweesd gevoel, gaat op dat moment door heel de zaal.

Het publiek in de zaal was bij deze voorstelling qua leeftijd erg gemengd. Toch denk ik dat voorstelling het hardst is binnengekomen bij 20'ers en 30'ers, de zogenaamde millinials. Grotenhuis behoort zelf tot deze generatie en brengt een verhaal dat voor vele leeftijdsgenoten herkenbaar klinkt. Onze opgejaagde maatschappij met hoge verwachtingen en prestatiedruk is eentje waar we allemaal onze eigen weg in proberen te zoeken. Een voorstelling als Holy Shit kan ons daar alleen maar bij helpen.

Bronnen

De Nwe Tijd. (2016, 15 november). Reconstructie van een erfenis. https://denwetijd.be/reconstructie-van-een-erfenis/