LECTUURFICHE DOOD AAN GOD

Brooks, K. (2011) Dood aan God

Amsterdam: Uitgeverij De Harmonie

Dawn Bundy is vijftien jaar. Ze woont in een gewoon huis in een gewone straat in een gewone stad in Engeland. Daar stopt dan ook het gewone. Haar moeder heeft een zware alcoholverslaving en haar vader is al twee jaar verdwenen. Dawns vader was eerst verslaafd aan drank en drugs en toen ook nog aan het geloof. Volgens Dawn heeft God haar vader van haar weggenomen. Ze heeft voor het nieuwe jaar dan ook één voornemen: God vermoorden zodat ze haar vader terugkrijgt.

In Dood aan God neemt Kevin Brooks je mee in het hoofd van tienermeisje Dawn Bundy. Het verhaal is geschreven vanuit haar ik-perspectief. Het boek bevat veel vraag-en-antwoordstukjes die Dawn zichzelf stelt. Het verhaal is opgedeeld in korte hoofdstukken met Engelse titels en regelmatig staan er Engelse songteksten in. Het boek laat zijn Engelse roots niet los en dat versterkt het idee dat het verhaal zich in Engeland afspeelt.

Vanaf de eerste bladzijde is het duidelijk dat dit boek er geen doekjes omwindt. Het personage Dawn Bundy neemt je als lezer onmiddellijk mee in haar verhaal. Ze stelt zich kort voor, zorgt ervoor dat je 'weet wat je moet weten' en vervolgens neemt het verhaal een vliegende start. Ik ben op dat moment alvast aangenaam geprikkeld om snel verder te lezen. Het smaakt naar meer!

Brooks snijdt in dit boek een aantal zware thema's aan. Alcoholverslaving, drugs, seksueel misbruik ... Kan je een oude versie van jezelf vergeten en wegstoppen in een spelonk in je hoofd omdat die versie van jezelf te erge dingen heeft meegemaakt? Ondanks deze heftige thematiek zit er in het verhaal ook veel humor en een zekere luchtigheid. Dawn Bundy heeft als personage veel zelfspot. De namen van haar twee hondjes, Jezus en Maria - genoemd naar haar favoriete band Jesus and Mary Chain - zorgen regelmatig voor grappige woordspelingen.

Ik had nog nooit van Kevin Brooks gehoord. In de jeugdboekensnuffellijst werd ik geprikkeld door de titel en thematiek van Dood aan God. Wat een ontdekking! Brooks heeft een brutale schrijfstijl. Hij is recht voor de raap en daar hou ik van.

Dit is een rauw, puur verhaal waar je volledig wordt in meegesleept. Met een aantal onverwachte wendingen houdt Brooks de spanning erin. Van een psychologische roman evolueert Dood aan God gaandeweg naar een thriller. Dit krachtige, verpletterende boek kan je niet zomaar wegleggen. Het grijpt naar de keel en toch doet het je ook lachen. Wat mij betreft is dat een gouden combinatie. 

"Vraag: Waarom laat je mensen dingen met je doen die je niet wil? Waarom zeg je niet gewoon: nee, ik wil niet dat je dit doet? Ik bedoel, hoe komt het dat je niet voor jezelf opkomt? Ben je bang? Bang om uitgelachen te worden? Bang voor conflicten? Bang om niet aardig te worden gevonden? Of is het gewoon een zwakte? Een karakterfoutje, een gebrek aan zelfvertrouwen, een gebrek aan lef? Waarom ben je zo gedwee?             

Antwoord: Ik weet het niet. Ik weet niet waarom ik die dingen laat gebeuren." 

(Brooks, 2011, p. 122)