LECTUURFICHE                       HET MOOIS DAT WE DELEN

Ait Hamou, I. (2019) Het moois dat we delen

Antwerpen: Angèle

Vijf jaar na de tragische gebeurtenis probeert Soumaia terug haar plek in de buurt en de maatschappij te zoeken. Dat is niet makkelijk, ook niet voor haar vader en broertje waar ze bij woont. Luc, een oudere man uit de buurt, probeert het verleden en het verlies van zijn vrouw een plaats te geven. Wanneer Soumaima en Luc elkaar ontmoeten en werkelijk beseffen wie ze voor elkaar zijn, staat hun wereld op z'n kop. 

Het moois dat we delen is opgedeeld in 4 stukken: zij, hij, hij & zij en tenslotte wij. Deze delen zijn onderverdeeld in korte hoofdstukken. In zij start het verhaal vanuit het ik-perspectief van Soumaia. In hij neemt het ik-perspectief van Luc het over. In het volgende deel wisselen de perspectieven per hoofdstukje. Luc is als laatste aan het woord in het wij-deel. Deze opdeling geeft al vanaf het begin een tipje van de sluier over hoe het verhaal zal verlopen. Door af te wisselen in perspectief krijg je als lezer een genuanceerd beeld van het verhaal en inkijk in de hoofden van beide hoofdpersonages.

Als lezer wordt je geduld in het eerste deel van het verhaal op de proef gesteld. Vanaf de eerste pagina's heb je door dat Soumaia in de gevangenis heeft gezeten. Wat er precies gebeurd is, wordt maar met kleine stukjes prijsgegeven. Toch voelt het niet aan als 'rond de pot draaien'. Je merkt al snel dat Ish Ait Hamou in deze roman de tijd neemt om zijn personages uitgebreid aan de lezer voor te stellen, zodat je het volledige plaatje meekrijgt. Want daar draait het in deze roman om. Oordeel niet te snel, luister naar elkaars verhaal. Het volledige verhaal. Ga op zoek naar ruimte voor nuance. Alleen al de opbouw van het boek ademt deze boodschap.

Vanaf dat Luc in het boek zijn intrede doet, krijgt het verhaal meer tempo. Je begint als lezer verbanden te zien en je kan al vooruitdenken naar de volgende delen. Toch is het boek niet voorspelbaar. Het kent een krachtige opbouw naar een onverwachte apotheose die ongelooflijk naar de keel grijpt. Het einde van het verhaal blijft lang nazinderen.

Ait Hamou weet in Het moois dat we delen grote en zware thema's in een toegankelijk verhaal te gieten. Dat maakt het zo sterk. De schoolpoort, de kruidenier en het voetbalveld zijn allemaal plekken waar iedereen wel eens vertoeft. Het beeld van de multiculterele buurt met zijn kleurrijke personages dat hij schetst, is voor mij als Borgeroutenaar enorm herkenbaar. Dat creëerde voor mij groot inlevingsvermogen in het verhaal.

Het moois dat we delen is een hyperactueel boek. In deze tijden waarin vooral de luidste en meeste extreme stemmen gehoor krijgen, is het een verademing. Op sobere wijze geeft Ait Hamou stevige maatschappijkritiek op de toenemende verrechtsing, het racisme en de haat in onze samenleving. Met een rauw en oprecht verhaal vol emotie, geeft hij de figuren een gezicht die zo vaak het onderwerp zijn voor debat.

Elk verhaal heeft twee kanten en er is heel weinig zwart of wit. Laten we vooral naar elkaar luisteren en ons openstellen om elkaar te begrijpen. Door empathie te tonen, verkrijg je inzicht en wederzijds begrip. Dat is de duidelijke kernboodschap van het verhaal. Uiteraard makkelijker gezegd dan gedaan. Dit boek lezen is alvast een goed begin. Wat mij betreft verplichte literatuur voor jong en oud. 

"Ik weet niet hoe ik iets anders moet zijn dan een Belg. Het is al wat ik ben geweest, het is al wat ik ben. Marokko is het land van mijn vader en mijn moeder. Het land met een taal die ik niet versta, met straten die ik niet ken. Het land waar ik niet vandaan kom. Ik moet terugkeren naar daar waar ik nooit vandaan kwam." 

(Ait Hamou, 2019, p. 179-180)