LECTUURFICHE NIEUWE MAAN

Crossan, S. (2018) Nieuwe maan

Alkmaar: Pepperbooks

De zeventienjarige Joe heeft geen gemakkelijke thuissituatie. Een verslaafde moeder, een tante die zich met alles bemoeit en een grote broer die hij al tien jaar niet meer heeft gezien. Dat laatste komt omdat zijn broer Ed in de gevangenis in Texas zit, wachtend op de doodstraf. Wanneer zijn executiedatum bekend raakt, beslist Joe om op zijn eentje naar de andere kant van de Verenigde staten te reizen om zijn broer nog een laatste keer te zien. Zonder plan, zonder geld. Terwijl langzaamaan de vertrouwensband tussen de broers opnieuw groeit, groeit ook de hoop dat de situatie nog gekeerd kan worden. 

Sarah Crossan neemt je mee in het brein van een zeventienjarige die de gewaagde sprong maakt van New York naar Texas om zijn broer nog een laatste keer te ontmoeten. Het verhaal gaat over het zware thema van de doodstraf, wat zeer actueel is, aangezien dit in de Verenigde Staten nog steeds is toegelaten. Dit doet ze in de vorm van een versroman, met korte zinnen, poëtische taal een speels gebruik van witruimte.

Het was even wennen, zo'n versroman. Het was de eerste keer dat ik dit type roman las en in het begin wist in even niet goed wat ik ervan moest denken. Het komt in eerste instantie een beetje simpel, zelfs kinderlijk over. De hele korte zinnen, soms weinig gevulde pagina's... Maar al snel wist Crossan mij te overtuigen van deze schrijfstijl. Ze knipt zinnen in stukken om bepaalde woorden nog meer in de verf te zetten. Het geeft het verhaal extra kracht. Door de korte zinnen leest het boek als een trein en word je in sneltempo meegetrokken in het heftige verhaal vol grote emoties. Ik had niet verwacht dat zo'n - op het eerste zicht - simpel geschreven verhaal, zoveel emoties kan losmaken.. 

De simpele, uitgepuurde taal sluit perfect aan bij het verhaal en geeft het zelfs meer diepgang. Dat klinkt misschien contradictorisch. Maar wat zeg je nog tegen iemand tijdens de laatste dagen voor zijn executie? Er is weinig tijd en nog zo veel te vertellen. Ieder woord doet er dan toe. En dat weet Crossan in deze roman op uitzonderlijke wijze op papier te zetten. Deze roman draait rond schuld en onschuld, en het eventuele nut daarvan wanneer het einde nadert. Daarnaast staat liefde en hoop, die krachtig, moedig en tegelijk ook ontzettend pijnlijk kunnen zijn.

Ik las het boek op twee avonden uit. Je voelt al snel het einde (letterlijk en figuurlijk) naderen en je wil eigenlijk niet dat het boek al uit is. Stoppen met lezen is echter geen optie, omdat je zo in het verhaal wordt gezogen. Het verhaal gaf me een stevige krop in de keel, wat niet vaak gebeurt als ik een boek lees. Het is een hartverscheurende rollercoaster die tegelijk vol hoop en liefde zit. 

"Maar ze kan niet weten hoe belangrijk het voor me is

dat Ed zegt dat hij niet gedaan heeft.

Dat hij zoiets nooit zou kúnnen doen.

Dat het kwaad niet, zoals iedereen denkt,

in onze genen zit.

Ik heb er behoefte aan dat Ed zegt

dat ik kans maak, als ik hard mijn best doe,

om een fatsoenlijk mens te worden.

Ooit." 

(Crossan, 2018, p. 187)