LECTUURFICHE                 ONDER DE KETCHUPWOLKEN

Pitcher, A. (2014) Onder de ketchupwolken  Amsterdam: Uitgeverij Moon

Zoe Collins is vijftien jaar en loopt rond op deze wereld met een verschrikkelijk geheim. De schuldgevoelens die ze heeft, vreten haar helemaal op. Op een dag leert ze op school over terdoodveroordeelde gevangenen in de Verenigde Staten. Ze besluit een van hen aan te schrijven; want als iemand haar geheim kan bewaren én haar kan begrijpen, is het wel iemand die wacht op het doodvonnis. Zonder antwoord te verwachten, legt ze haar ziel bloot in de brieven richting de dodencel.

Annabel Pitcher maakt van Zoe's verhaal een briefroman. Het volledige verhaal bestaat enkel uit de brieven die Zoe schrijft vanuit Engeland naar Stuart Harris die in Texas in de dodencel zit. Antwoorden is niet wat ze wil. Ze wil gewoon haar verhaal kwijt. Daarom schrijft ze met een valse naam en vanuit het fictieve Engelse stadje Bath. Als lezer krijg je naast het grote geheim van Zoe en alles wat daarmee samenhangt, ook een mooie inkijk in haar dagelijkse gezinsleven en alle strubbelingen die zich hier voordoen.

Pitcher steekt met Onder de ketchupwolken een klassieke tragedie in een modern jasje. Het verhaal van een verboden liefde die fataal afloopt, is zeker niet nieuw. Zoe, het hoofdpersonage, heeft een relatie met Max, terwijl ze eigenlijk hartstochtelijk verliefd is op zijn broer Aaron.

Naast het tragische liefdesverhaal weet Pitcher de roman meerdere, complexe lagen te geven. Verschillende personages worstelen met zichzelf en anderen. Zo zijn er de ruzies tussen Zoe's ouders over opa die vele stof doen opwaaien. Zoe's moeder heeft een groot schuldgevoel over Dot, het dove zusje. En de andere zus Soph weet met zichzelf geen blijf en schreeuwt op verschillende manieren om aandacht. Deze thematieken en verhaallijnen maakt het boek een stuk interessanter. In Onder de ketchupwolken gaat iedereen op zoek naar manieren om zijn of haar eigen identiteit te kunnen uiten en vooral ook het verleden een plaats te geven en te verwerken. 

In de brieven die Zoe schrijft naar Stuart Harris, krijg je als lezer een zeer gedetailleerde inkijk in haar heden en verleden. Je krijgt een uitgebreid kader mee om te begrijpen hoe alles toch zo is kunnen lopen. Als lezer word je mee in het verhaal gezogen en beleef je vanop de eerste rij Zoe's vreselijke jaar opnieuw. Je krijgt veel sympathie voor Zoe en haar gezin.

Vanaf de eerste pagina bouwt het verhaal op naar een grote climax: het moment waarop Zoe eindelijk vertelt wat er precies gebeurde op de fatale avond. Pitcher weet de spanning er lang in te houden, maar ongeveer halverwege het boek raakt ze mij toch kwijt. Voor mij is het verhaal te lang uitgerokken om het nog spannend te houden. Toch was ik als lezer geprikkeld om verder te lezen, al was het niet meer met volle goesting.

De effectieve ontknoping voelde dan ook als een anticlimax. Na een lange opbouw van honderden pagina's dacht ik: "Oh, is het dat maar?" Ik had iets spectaculairder verwacht. Vervolgens breit Pitcher er een behoorlijk 'cliché' open einde aan.

Wat startte als een spannend, complex en gelaagd boek, begon na een tijdje toch te vervelen. Niet in de mate dat ik niet meer wou verder lezen; op dat moment had Pitcher me al te hard gehecht aan de personages. Het was niet vreselijk om uit te lezen, maar ook niet wauw. Ik noem Onder de ketchupwolken gewoontjes. 

"Meneer Harris, u verwacht nu zeker dat ik de struik ging schoppen, begon te huilen of de parkeerplaats op rende om een scène te trappen. Nou, sorry dat ik u moet teleurstellen, maar ik bleef heel rustig stilstaan. Het enige wat ik deed, was met mijn hand een spinnenweb kapottrekken. De ene helft bleef aan de muur zitten en de andere helft bungelde aan een tak, en dat was het enige bewijs dat ik me vanbinnen kapot voelde."

(Pitcher, 2014, p. 92)